A HISTORIA DE CHURRUS-1º PARTE(AÍNDA POR CORREXIR)

Aquel día, tería sido un día coma outro calquera…

Rematando o mes de xuño, o sol brilaba dende  as primeiras horas da mañán,  nun ceo libre de nubes que anticipaba un verán que xa estaba en portas e o caloriño acariñáballe o lombo mentras xogaba despreocupadamente, agora cos seus irmáns , agora entre as patas dos cabalos salvaxes, agora observando e perseguindo as bolboretas..

O inverno fora longo e duro, escuro e frío.

Os primeiros días non o notaba demasiado, naceu nunha coviña moi protexida do vento, mérito, sen dubida, do carácter previsor da sua nai, e o calor desta e dos seus irmáns , todos arrexuntiños ao abrigo, era unha das lembranzas máis deliciosas que albergaba na sua memoria, por non decir que, aparte de mamar e durmir, non facía outra cousa nin tiña nada máis de que preocuparse.

Tamén lembraba como algo moi excitante cando chegou o día de sair ao exterior e comezar a aprender cousas novas.

Ao principio o frío, os ruídos extranos, as árbores gigantescas, os outros animais, todo lle parecía sorprendente, ameazador, e dáballe medo, pero a sua nai sempre estaba alí, ao seu carón, explicándolle todos e cada un dos perigos e como protegerse, como cazar e atopar alimento, de xeito que o medo foi cada día encollendo, deixando paso á curiosidade e a paixón por coñecelo todo, á expectación ante un mundo novedoso, colorido, ruidoso, oloroso. Curiosidade que ia medrando, as veces, desmedida e imprudente, vixiada constantemente por aquela nai que soubo dende o primeiro instante que él non podía quedar quieto como os demáis, mentras algo se movera diante .

-.Un raposo non é un cabalo, non pode defenderse a patadas nen é unha bolboreta que poida saír voando. O principal inimigo dun raposo- dicía a sua nai- é un escopeteiro. Se algún día ves un deses- insistía- mantente afastado ou rematarás envolvendo o pescozo dunha señorona da cidade.

…………………………………………………………………………………………

                                                       2

A primaveira chegou un bó día e con ela os días soleados, os campos amarelos de chuchameles, as xoaniñas e o canto do cuco, e as persoas que , co bo tempo, subían en coche ata o cumio do monte, onde había un mirador dende o que, dicían, en días sen néboa podía verse toda a costa e o mar ata moi moi lonxe.

Igual que o resto dos animais, él  mantíñase afastado da xente, observando os seus movementos, os seus xogos e agardando a que marcharan para apropiarse dos restos de comida e chucherías que sempre deixaban tirados ou nos contenedores de lixo do merendeiro

Aquel tería sido un día coma outro calquera e nin remotamente podería ninguén sospeitar que aquel autobús escolar, cheo de alborotadoras criaturas, que desembarcaba nese mesmo instante diante dos seus fuciños, ía mudar por completo a súa vida,

Gustábanlle os nenos, os cachorros como él dicía. Máis dunha vez e tras cruzar unha ollada con algún deles, percibira nos seus ollos unha especie de chispazo de simpatía e complicidade que, sen saber por qué, producíalle unha extraña emoción, que lle facía respirar axitadamente e lle daban ganas de saír do seu recuncho e botarse a rolos e ás peleas con él como facía cos  seus irmáns.

¡¡ A súa nai tería posto os ollos en branco!!

Observar , aínda que fora de lonxe, a aqueles nenos, resultaba tan apaixoante, que era como se o resto do mundo, do seu mundo animal, desaparecera, e podía ser así durante horas, durante todo o día, sen comer, sen facer nengunha outra cousa, sen lembrarse da súa familia, da hora que era, do moito que se alonxaba, da noite que se botaba enriba, do autobús que arrancaba de novo, da ansia por perseguilo durante un bo rato ata descubir, desolado e esgotado de correr, que xa non sabía onde estaba nin como regresar cos seus.

Foi como cando espertas dun sono profundo e tardas un bo rato  en comprender e recomponer a tua realidade.

Pasou un tempo dando  tumbos e correndo  en tódalas direccións ata comprender que estaba só e perdido, o mesmo tempo que tardou a noite en caerlle enriba.

Cando estaba cos seus sempre era o último en regresar á coviña pola noite e sempre a regañadentes antes de que a mamá o mirase “daquela maneira”…

Gustáballe a noite no exterior , o fresquito, a lua colgada no alto, chiscándolle un ollo, os vagalumes brilando na escuridade, o cricrí dos grilos… Si, gustáballe moito a noite.

Pero nesa noite tiña algo que non lle gustaba nada; estar só, estar lonxe da casa, estar famento e sen forzas para seguir, estar perdido na escuridade, estar sen a mamá, estar morto de medo. E así, encollido como unha pelotita peluda, tremendo polo frío, por fin, quedou a dormir.

…………………………………………………………………………………………….

                                                                  3

Espertar no interior da coviña, ao caloriño dos seus irmáns era un dos momentos máis agradables do día, pero aquel foi un espertar brusco e desconcertante, coa sensación de que todo se movía ao seu redor. Bastaron uns segundos para decatarse do ocurrido na tarde e na noite anterior e de que o que se movía non era o mundo, senon él mesmo.

Non se atrevía nen a respirar…

Envolto como estaba nunha especie de non se sabe qué, con apenas un buratito para asoma-la cabeza xuntou todo o valor que tiña para abrir un ollo, e… alí estaba ela.

-. Non teñas medo, estás a salvo conmigo.

O primeiro que percibiu , de refilón, xa que, tal como o levaba abrazado as súas cabezas estaban casi pegadas, foron un montón de pecas o redor dun nariz pequeniño  e uns ollos moi grandes e moi verdes, tan verdes coma un lagarto.

……………………………………………………………………………………………
                                                               4
-.Pero Sara, si non é un animal doméstico, como imos quedar con él?
-.Pero mamá, mírao que churrusquiño é, como o imos deixar por ahí tirado no monte?, canto tempo crees que duraría nesta zona chea de escopeteiros? 
-.Non sabemos de onde ven, Sariña, esta non e zona de raposos. Non me imaxino como puido chegar ata aquí.
-.Non hai máis que ver como está cheo de rabuñaduras de silveiras, mamá, seguro que fixo una longa viaxe e está morto de fame. 

Asomou un pouco a cabeza por entre a manta coa que Sara o mantiña abrazado contra ela e cruzou una longa mirada coa sua nai. Quería saber si tódalas nais eran iguais e miraban do mesmo xeito.Aquela nai tiña unha expresión que xa botaba de menos na sua, un pouco seria pero chea de tenrura e comprensión. 

-.Está ben, podes quedar con él, pero terá que ser con algunhas condicións.Para empezar, terás que encargarte de coidalo ti mesma e asegurarte de que non moleste aos veciños. Si aparece algunha galiña despeluxada teremos problemas.
-.Terei moito coidado mamá
-.Ademáis, cando rematen as vacacións e teñas que ir ao instituto, non poderás seguir ocupándote de él y para entón haberá que buscarlle un lugar para vivir.
-.Entendo mamá, e non te preocupes, con dous meses por diante, confío en que algo se me ocurrirá.
-.No botiquín hai betadine, Sara,
Entón Sara pegou un brinco e botou a correr hacia os brazos da sua nai.
.-.¡Mírao que bonito é, ten un pelo que semella un churrusco de pan tostado, non cres?
-.Certo-Asentiu a nai, pasándolle a man pola cabeza, é moi suave e parece moi tranquiliño.
-.Chamarémoslle Churrusco -dixo Sara, coido que cae de caixón, non?
-.Churrusco está ben, pero xa sabes, acabarémos chamándolle Churrus como pasou co teu primo Beni
-.Entón Fagamos as cousas ben dende o principio, Chamarémoslle, Churrus. 

As duas fundíronse nunha explosión de risas sen soltarse do abrazo. Churros lembrou un dos consellos da súa nai sobre o peligro que tiñan os humanos e aquilo de rematar envolvendo o pescozo dunha señorona de cidade, e así, practicamente coas caras das duas pegadas ao seu corpo peludo, pensou para si:-”si se trataba de esto, pois a min gústame facer de bufanda para unha nena humana”
…………………………………………………………………………………………….
                                                                 5
O betadine picaba pero a metade do bocadillo de Sara era de salchichón e estaba moi bo.
De momento quedarás aquí, no meu cuarto, necesitas coidados, caloriño, e recuperar forzas. Despois xa veremos.
O cuarto de Sara era bastante espacioso e ademaís dunha cama e unha mesa na que había moitos papeis, libretas e lápis de cores, unha fiestra que daba ao monte, lembraballe o lugar por onde viñeran pero por enriba de todo, pegada a unha parede, destacaba unha enorme estantería chea de libros. 

-.¿Qué significa doméstico?, preguntou lembrando as palabras da sua nai?
Sara quedouse pensando por un momento e mirándolle aos ollos, esbozou unha ampla sonrisa.
-.Vénseme á cabeza algo que lin hai tempo nun dos meus libros preferido.
achegóuse a estantería e colléu un pequeno libro e comenzou a pasar as follas buscando unha páxina concreta.
-chámase “O principiño” e curiosamente nel hai un episodio entre un neno e un raposo, no que este explica ao neno o que significa estar domesticado,escoita:

 “Significa crear vencellos- dixo o raposo.Ti non es aínda para min máis que un rapaciño semellante a outros cen mil rapaciños. E non me compres para nada. Tampouco ti tes necesidade de min. Para ti eu non son máis que un raposo semellante a outros cen mil raposos, pero si me domesticas, teremos necesidade un do outro. Ti serás para min único no mundo e eu tamén serei para ti único no mundo. ¿Como se fai eso? Preguntou o neno? -.Hai que ter moita paciencia, respondeu o raposo. Primeiro, ti séntaste un pouco lonxe de min , así sobre a herba, e eu mírote polo rabo do ollo. Ti non me dirás nada, por que a linguaxe é fonte de malentendidos, pero cada día pódeste sentar un pouco máis preto de min..” 

Churrus estaba embelesado, non só polo moito que lle gustaba o que escoitaba , tamén polo descubrimento que supoñía un libro e o feito de poder ler nel.
Todos os libros que tes nos andeis, estàn cheos de cousas como esta? Preguntou.
-.Todos-respondeu Sara-ao primeiro costa un pouco de esforzo, pero con dous meses por diante, aprenderás a ler e ti mesmo poderás disfrutar de cantas historias queiras?
_Terei que aprender a ler?
-.Terás, Churrus. Teño plans para ti e dentro de dous meses, deberás saber ler e ata escribir.
-.Teño outra pregunta; a tua nai comentou algo sobre...¿qué é unha galiña?
-.unha galiña?-Sara soltou unha gargallada- ¡¡Serás parvo!!

Hay días

Hay días en los que parece que nada ha cambiado.Que todo sigue siendo como antes, incluído lo que antes nos parecía terrible y que ahora se nos antoja tan trivial.

Hay amaneceres en los que el sol nos recibe y por un instante creemos que todo permanece en orden e iniciamos esa rutina, a veces tan reconfortante e incluso estimulante, de ordenar en nuestra cabeza todas las actividades que nos convierten en seres especiales y creativos.

Luego, de pronto, un “algo”, un gesto, una canción en la radio de nuestro coche, desencadena la tormenta, los recuerdos que nos devuelven a épocas casi remotas de la niñez, y entonces, aprovechando el privilegio de la soledad, nos permitirnos llorar sin contenernos.

A veces llorar ayuda, nos alivia, nos reduce la presión..

Y sabemos que llorar es bueno, que acorta el tiempo de duelo.

Sabemos que compadecernos por un instante de nosotros mismos es, en cierto modo, como ese abrazo que solo siendo de nosotros mismos, es verdaderamente sincero.

Hay días en que no comprendemos por qué el mundo no se derrumba para todos.

Que no concebimos que el resto del universo siga girando como si nada.

Que el mundanal ruído que nos rodea, no se convierta en un absoluto silencio, muestra del respeto que reclamamos.

A lo largo de nuestra vida, hemos sentido en muchas ocasiones, la tristeza del abandono por parte de aquellos que considerabamos erróneamente imprescindibles, y de pronto, en esos días, en esos momentos, con el “algo”, el gesto, la canción en nuestra radio, con los recuerdos antiguos , con las lágrimas y la autocompasión, se produce un extraño instante de lucidez y comprendemos que no todos aquellos que creíamos importantes en nuestra vida, lo eran de verdad , que todo aquello no era mas que trivialidad y baratija y  que solo los verdaderamente importantes, cuando se van, son los que nos dan la auténtica dimensión de la soledad.
 
 Después volvemos a nuestra rutina, nos secamos las lágrimas y buscamos la sonrisa de los que nos rodean para poder sonreír de nuevo.

Y es que los que seguimos aquí, estamos justamente para eso, para seguir.

APATEANDO LA CIUDAD

Diez de la mañana y mi cuerpo, inexplicablemente, me pide guerra.

Hace días que he empezado mi puesta a punto, con la firme decisión, esta vez si, de perder unos kilos. Dentro de cuatro meses hay que estrenar obra y hacer de la Piaf requiere perder peso o resultar patética.

Diez de la mañana y única alternativa para no echarme atrás, vestirme rapidísimamente, calzarme en firme, tomar un café de pie y salir corriendo.

Al abrir la puerta para salir un susurro desde la habitación de mi hija.

-mamá a donde vas?

-a patear

-estás loca …

En la calle ya un poco de calorcito y sol. Aprovecho las rutas sombrías de camino al paseo.

El pueblo, desierto; apenas alguien paseando al perro o de vuelta de la Maricola con los cruasanes para el desayuno.

Coroso está más poblado, el paseo se ha convertido en el paradigma de los que hacen ejercicio y a pesar de mi teoría de que pasear por allí engorda, (no hay más que fijarse en que todos los que te rodean están sobrados de kilos), no queda otra.

Me sorprende el placer inmenso del silencio, remezclado con el aire fresco del mar, pese al sol, el olor a algas y salitre, y algún que otro chillido de gaviotas.

Casi todos los que se cruzan en mi camino van equipados de pinganillo y música y me pregunto como pueden desperdiciar la ocasión de ese silencio que te proporciona la oportunidad de conectar con tus propios pensamientos. Será que cuando una ya está tan acostumbrada a oir música a todas horas, agradece mucho más concentrarse en el sonido de la propia respiración, del latido de tu corazón, de la voz de tu cerebro, repasando y a la vez resolviendo con una extraordinaria fluidez los problemas que horas antes parecían inabordables.

En la playa, tumbados sobre la arena, tapados con sacos de dormir, grupos de dorneiros, recuperándose de una noche de jran premio do certamen de cansión de tasca …

Media hora a paso fuerte y el sudor asoma , me refresca, se convierte en un perfecto lubricante para mis piernas, mis pies que piden más y que parecen volar.

Me cruzo con una chica que lleva el pelo recogido y echo de menos algo que sujete el mio alborotado, pero pienso al notarlo pegándose a mi cara sudorosa, seguro que hasta resulto sexi y me sonrío.

En mi recorrido algunos grupos de jubilados despotricando contra el gobierno y la bajada de las pensiones y vuelvo a sonreírme y recuerdo  las palabras de la Fabra en el parlamento…¿no sois vosotros quienes lo habeis votado? Pues…

Ya de vuelta, cruzando la ciudad hacia mi casa, compruebo lo que me decía Humberto, mi amigo, entrenador personal y promotor de mi nueva aficción deportiva, cada día costará menos y se te hará poco.

Paso por delante de la marquesina del autobús y veo a un superviviente de la noche tumbado “de esa maneira” sobre el banco, rodeado de cinco chicas que le cantan a coro con una entonación tan perfecta que parece profesional, “lindo Gatiiiito , parece una bola de pieeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel “

Cuando entro en casa, podría freirse un huevo sobre mi cara. Necesito al menos un rato para  desprenderme de mi ropa mojada y meterme en la ducha. Mis endorfinas están disparadas y mi estado de ánimo en el punto más alto.

Claro que podía humberto, pero gracias por habérmelo recordado.